دقیقا نمیدانم از چه سنی بود، اما به گمانم از همان اوان جوانی بود که حافظ دوست شدم..
نمی خواهم بگویم عمق مفاهیم عارفانه و عاشقانه شعرهایش را درک میکردم و دقیقا نمیدانم این همه عشق به چه علت بود، اما وقتی شعرهایش را می خواندم از دنیا جدا میشدم و حس میکردم یکی از نزدیکترین دوستانم دارد با من سخن میگوید. هرازگاهی با او درددل هم میکردم!
آنقدر شعرهایش را میخواندم که بی آنکه بخواهم بسیاری از ابیاتش را حفظ شده بودم، هنوز هم دوستش دارم و شعرهایش را می خوانم، اما آن روزها عطشم جور دیگری بود.